Κοινωνία δίχως ηγεσία ίσον κοινωνία σε επιθανάτιο ρόγχο
Ιαν 17th, 2007 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ελλάδα |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Το τελευταίο σκάνδαλο της παράνομη εξασφάλισης απαλλαγών από το στράτευμα μέσω της καταβολής σημαντικού οικονομικού αντιτίμου φέρνει στην επιφάνεια μια τραγική πραγματικότητα που επιβαρύνει ασφυκτικά την ελληνική κοινωνία. Στον τόπο δεν υπάρχουν πολιτικές ηγεσίες. Οι οποίες θα έδιναν και τον τόνο της ορθής συμπεριφοράς. Του παραδείγματος δηλ. στη βάση του οποίου διαλεχτές κοινωνικές ομάδες θα διαμόρφωναν τρόπους ζωής και στάσης μπροστά σε καίρια κοινωνικά ζητήματα . Με τέτοιο τρόπο μάλιστα ώστε να καθοδηγούν έμμεσα την κοινωνία σε στάσεις ηθικής καταξίωσης και ορθολογικής αντιμετώπισης των πραγμάτων.
Στις περισσότερες ευρωπαικές χώρες η εθνική αστική τάξη είναι εκείνη που με την παραδειγματική της συμπεριφορά διαμορφώνει ηθικές αξίες και σμιλεύει τον ιδιαίτερο κάθε λαού εθνικό χαρακτήρα και αντίστοιχη στάση ζωής. Στην Βρετανία και την Γερμανία δεν υπάρχει οικογένεια της λεγόμενης άρχουσας τάξης που να μην είχε νεκρούς στους δύο μεγάλους Πολέμους. Όχι μόνο στις απολαβές, αλλά και στις θυσίες, τα ηγετικά κοινωνικά στρώματα ήσαν πάντοτε πρώτα. Δεν διέφευγαν των κινδύνων αλλά, αντίθετα, τους επιδίωκαν. Για να κατοχυρώσουν το κοινωνικό τους στάτους. Και για να αποδείξουν πως δίκαια ηγούνται του λαού τους. Με τον οποίο δεν διστάζουν να μοιραστούν κακουχίες, δυσκολίες και αντιξοότητες.
Πάνω στην ίδια λογική οι κοινωνικές ηγεσίες, στις περισσότερες δυτικές χώρες, δεν διστάζουν να μοιραστούν τον πλούτο, που ο καπιταλισμός είχαν την τύχη απλόχερα να τους διαθέσει, με τους αδικοπάσχοντες συμπολίτες τους. Δεν υπάρχει δισεκατομμυριούχος, στις ΗΠΑ κυρίως αλλά και στην Βρετανία, που να μην διαθέσει μέρος του πλούτου που έχει συσσωρεύσει σε αγαθοεργούς σκοπούς και στην ίδρυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Σπάνια η περιουσία τους καταλήγει ατόφια στα χέρια των κληρονόμων τους. Μεγάλο της μέρος, ενώ συνήθως αυτοί βρίσκονται ακόμη εν ζωή, διατίθεται σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες η σε ιδρύματα που φροντίζουν τους άτυχους αυτής της ζωής.
Με τις θυσίες και το παράδειγμα της κοινωνικής ευαισθησίας η εθνική αστική τάξη στις περισσότερες δυτικές χώρες κατορθώνει να γίνεται αποδεκτή από όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Γιατί δεν κωφεύει στις κοινωνικές ανάγκες. Ούτε και απουσιάζει από τις εθνικές δοκιμασίες και τους αγώνες του τόπου και του λαού. Συντηρεί έτσι σφιχτά δεμένο τον κοινωνικό ιστό. Κι εμπεδώνει ένα κλίμα σεβασμού, ανοχής, αλληλοστήριξης κι ορθολογικής αντιμετώπισης των διαφορών και των αντιπαραθέσεων. Ετσι εξασφαλίζεται η σταθερότητα και η ασφάλεια. Αλλά και ο σεβασμός των νόμων και των θεσμών. Για την πλειοψηφία της κοινωνίας η παραβίαση των νόμων και ο βιασμός των ηθικών αξιών δεν εμποδίζεται από τον φόβο των ποινικών συνεπειών. Αλλά κυρίως αναχαιτίζεται από τις ηθικές αναστολές και την ίδια την συνείδηση των πολιτών.
Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχει κραταιά και καταξιωμένη εθνική αστική τάξη. Στην Ελλάδα, ατυχέστατα, η κοινωνική ισχύς μεταφράζεται σε αξιοποίηση των διαθέσιμων στους ισχυρούς μηχανισμών για την παράκαμψη υποχρεώσεων και την αποφυγή υποχρεωτικών σε όλους θυσιών. Οταν οι λεγόμενοι «επώνυμοι» αξιοποιούν την κοινωνική τους θέση η την οικονομική τους ισχύ για να αποφύγουν λ.χ. την στράτευση – που είναι υποχρεωτική για όλους τους έλληνες – καταφέρουν βάναυσα χτυπήματα στον κοινωνικό ιστό. Και κλονίζουν την ήδη αδύναμη ηθική υποδομή της κοινωνίας. Και ούτε βέβαια λόγος να γίνεται για διάθεση σοβαρών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος της κοινωνίας. Που βρίσκονται οι σύγχρονοι ευεργέτες;
Δυστυχώς, με τις ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων ετών συνετρίβη κάθε έννοια κοινωνικής ιεραρχίας στη χώρα. Και διαβρώθηκε η παραδοσιακή βάση της ελληνικής αστικής τάξης. Η φτηνή πονηριά του επαρχιωτισμού πλημμύρισε το κέντρο της κοινωνικής σκηνής. Οι ηθικές αξίες που τώρα πιά κυριαρχούν είναι αυτές της αρπαχτής, του γρήγορου και άκοπου κέρδους και του «τώρα και ό,τι προλάβουμε».
Η καχυποψία, η εκτεταμένη διαφθορά, η ανυποληψία των δημοσίων αρχών και η ανυποληψία της πολιτικής δεν είναι παρά τα φυσικά επακόλουθα του παραπάνω καθεστώτος. Γίνεται έτσι αδύνατη η συσπείρωση των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων κάτω από οραματικούς εθνικούς στόχους. Και τα ευρύτερα λαικά στρώματα, πικραμένα κι’ απογοητευμένα, στρέφουν την πλάτη στις δημόσιες αρχές. Και η κοινωνία οδηγείται ταχύτατα στην παρακμή. Ο επιθανάτιος ρόγχος της κοινωνίας γίνεται εκκωφαντικός. Η αναδιάταξη δυνάμεων για την κατάκτηση του μέλλοντος είναι πλέον προβληματική. Η περιθωριοποίηση του τόπου δυστυχώς είναι πλέον πάρα πολύ κοντά…
δεν καταλαβαίνω προς τι βαβούρα
από την στιγμή που είχαν να πληρώσουν το φακελάκι γιατί να δώσουν τα λεφτά σε κάποιον “αξιωματούχο” και να μην τα δώσουν (με κάποια νόμιμη διαδικασία) στο κράτος για να προσλάβει κάποιον μισθοφόρο να υπηρετήσει αντί αυτών?
ίσα ίσα που ο Επ.Οπ. έχει ήδη ξεμπερδέψει και με την βασική και με τις ορκωμοσιες και θα μπορέσει να πιάσει δουλειά από την πρώτη μέρα χωρίς να επιβαρύνει το κράτος τόσο όσο ένας νεοσύλλεκτος (συν βέβαια ότι ο μισθός του για τον πρώτο χρόνο είναι πληρωμένος από ιδιώτη)
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καν αστική τάξη όπως νοείται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μόνο στα Επτανησα υπήρξε -κατά κάποιο τρόπο- αλλά έμεινε στα αζήτητα, ηθελημένα ή οχι.
Σχετικά με την “εξαγορά” της απαλλαγής, υποστηρίζω το δικαίωμα της αρνησης στη στράτευση. Οσο αυτό το αντιμετωπίζει η πολιτεία αποφεύγοντας να εκσυγχρονιστεί σε αυτό τον τομεα, τόσο θα συμβαίνουν “παρανομίες”.
Οσον αφορά το καλό παράδειγμα που γράφεις να δίνεται από την ηγεσία της κοινωνίας, τη στιγμή που επέπλευσαν εκείνοι που επέπλευσαν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μάλλον ακατόρθωτο το βρίσκω…
Δάκρυα στα μάτια σου έρχονται διαβάζοντας τις γραμμές του κ.Ανδριανόπουλου.
Οι ευγενείς αστοί, που κέρδισαν τον πλούτο τους με τίμιο τρόπο και με τη σκληρή τους δουλειά, φροντίζουν να διαχέουν ένα σημαντικό ποσοστό του στο κοινωνικό σύνολο…
…αν τώρα οι κακές γλώσσες μιλούν για σπέκουλα, φοροδιαφυγή μέσω αγαθοεργιών, διαχρονικά δυσώδη διαπλοκή με την πολιτική εξουσία, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος μέσω κοινωφελειών, απίστευτη διαρροή πλούτου για “επενδύσεις” σε μακρινές χώρες χωρίς θεσμικό πλαίσιο προστασίας του εργαζόμενου και του περιβάλλοντος…
…αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Όσο για την Ελλάδα, οι σύγχρονοι ευεργέτες-απατεώνες, στα χνάρια του αείμνηστου κερδοσκόπου τραπεζίτη Ανδρέα Συγγρού (που καταχράστηκε από το κράτος και τον κοσμάκη πολλαπλάσια ποσά από την υπόθεση της Λαυρεωτικής έναντι αυτών που παρείχε ως “ευεργεσίες”) εξακολουθούν να υπάρχουν, αν και με αγαθοεργίες μικρότερης κλίμακας, διότι η εποχή ευνοεί περισσότερο από ποτέ άλλοτε τους φραγκοφονιάδες…
Η εξαγορά της θητείας ειναι καλό μέτρο μόνο για όσους έχουν την οικονομική άνεση που σήμερα δεν ειναι και πολλοί. Ειναι προσωπική επιλογή το να πας ή όχι στρατο. Μπορεί όμως και να εξεταστει και η αλλη επιλογή, καποια Σαβατοκυριακα του χρονου να γινεται εκπαιδευση και αυτο να ειναι ουσιαστικα η θητεια. Ο εκπαιδευομενος θα πληρωθει κανονικα για αυτες τις μερες και συγχρονως θα γινεται και ανανεωηση των γνωσεων τους. Σημερα τι εχουμε; Κανεις την ‘εκπαιδευση’ με αγγαρίες και ατελειωτες ωρες χαμενου χρονου και ουσιαστικα εισαι σε μια μοναδα να κολοβαράς. Δεν μαθαινεις τιποτα. Καλυτερη εκπαιδευση κανεις παιζοντας κανα counter strike στο δικτυο παρα με 12 μηνες θητειας.
Καλά, αυτήν την καραμέλα των κομμουνιστών πού την ξέθαψε ο κύριος Ανδιρανόπουλος. Να ‘πώ ότι είναι ένας ακόμα νυχτωμένος δημοσιογράφος που πέρασε από το Ελληνικό πανεπιστήμιο του 1970-1990, όπου παρακολούθησε τις κατηχήσεις των κομματικών οργανώσεως και έκτοτε δεν έμαθε τίποτε άλλο στην ζωή του ;
Αυτά περί αστικής τάξεως είναι ο ενδέκατος νεοελληνικός μύθος. Ο δωδέκατος είναι η κριτική για κάθε πρόταση μεταρρυθμίσεως ότι είναι αποσπασματική και δεν είναι μέρος ενός ολοκληρωμένου σχεδίου. Όταν αναστηθεί ο Στάλιν, να θυμηθούμε να τον καλέσουμε στην Ελλάδα να μας φτιάξει ολοκληρωμένο σχέδιο.
Αν καταλαβαίνω καλά το άρθρο, ένα κομβικό του σημείο είναι αυτό:
“Κι εμπεδώνει ένα κλίμα σεβασμού, ανοχής, αλληλοστήριξης κι ορθολογικής αντιμετώπισης των διαφορών και των αντιπαραθέσεων. Ετσι εξασφαλίζεται η σταθερότητα και η ασφάλεια. Αλλά και ο σεβασμός των νόμων και των θεσμών. Για την πλειοψηφία της κοινωνίας η παραβίαση των νόμων και ο βιασμός των ηθικών αξιών δεν εμποδίζεται από τον φόβο των ποινικών συνεπειών. Αλλά κυρίως αναχαιτίζεται από τις ηθικές αναστολές και την ίδια την συνείδηση των πολιτών.”
Συμφωνώ απολύτως με αυτό. Θεωρώ προφανές ότι η έλλειψη του ανωτέρω κλίματος, και η έλλειψη σε πολλά θέματα (πχ περιβάλλον, φορολογικά θέματα, καθαριότητα αστικού χώρου, κυκλοφοριακό και πολλά άλλα) συνείδησης από τους πολίτες αποτελούν κρίσιμο παράγοντα της σημερινής κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας (και οικονομίας).
Δεν καταλαβαίνω τα ειρωνικά σχόλια του κ. Γεωργανά και του Ευγενή Αστού παραπάνω. Είναι, μου φαίνεται, καλό παράδειγμα ενός άλλου ενδεικτικού Ελληνικού φαινομένου: των υπερβολικών αντιδράσεων και των εμπεδομένων προκαταληψεων.
Ο κ. Ευγενής Αστός προφανώς μεγάλωσε και αυτός, όπως και όλοι μας, με ελληνικές ταινίες γεμάτες των στεραιοτύπων φτωχών αλλά τίμιων και πλουσίων-καρχαριών. Ο κ. Γεωργαντάς φαίνεται να παθαίνει αλεργία στην λέξη “τάξη” και σε “κομουνιστικές” κατηγοριές για ταξικό εγωισμό με αποτέλεσμα να απαξιώνει το άρθρο και τα επιχειρήματα εκεί με ένα τυπικό μαυρόασπρο τρόπο…
Το σχόλιο του Rodia είναι επίσης ενδεικτικό μιας άλλης κλασικής Ελληνικής νοοτροπίας, ότι φταίει πάντα το κράτος και όχι εμείς. Λες και δεν έχει (εξίσου άχρηστη)θητεία σε τόσες άλλες δυτικές χώρες, μόνο στην Ελλάδα όμως παρανομούνε/με όλοι ασυστόλως και επιπλέον μετά τα ρίχνουμε στο κράτος και έχουμε και την συνείδηση μας ήσιχη.
Όχι βέβαια ότι διαφωνώ ότι η θητεία πρέπει να γίνει προαιρετική και να πληρώνεται. Ούτε με το γεγονός ότι το κράτος συχνά ωθεί φιλότιμο κόσμο στην παρανομία με τις παράλογες αγκυλώσεις του. Αλλά όχι και να δικαιολογούμε τα πάντα με την αναφορά στο κακούργο κράτος…
Κατ’ εμέ, η ουσία του πράγματος είναι ότι ο κ. Αδριανόπουλος έχει δίκιο ότι οι μεσαίες και ανώτερες τάξεις έχουν μια ιδιάζουσα σημασία για την υγεία μιας κοινωνίας και δημοκρατίας. Και έχει επίσης δίκιο ότι στην Ελλάδα, οι συγκεκριμένες αυτές ομάδες του πληθυσμού είναι τουλάχιστον όσο διευθαρμένες όσο οποιαδήποτε άλλη και αυτό είναι προφανές επιζήμιο.
Από την άλλη, ο κ. Γεωργαντάς έχει κάποιο δίκιο ότι αυτού του είδους οι εξηγήσεις / δικαιολογίες έχουν γίνει λίγο καραμέλα και καλούνται να δικαιολογήσουν κάθε είδους νόσο και μ…α, χωρίς ουσιαστικά να προτείνουν λύσεις ή έστω να εξηγούν σε βάθος πως βρεθήκαμε σε αυτήν την κατάσταση. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει τις νοοτροπία του κόσμου και δεν έχω προφανή λύση. Η εξαγωγή φοιτητών είναι ίσως κάτι ιδιαίτερα θετικό από αυτήν την πλευρά, και ελπίζω ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και ο -πιθανός- περιορισμός της φοιτητικής μετανάστευσης δεν θα αποβεί αντιπαραγωγικός από αυτήν την άποψη.
Επί προσωπικού, υποθέτω ότι με πήρε η μπάλλα που πήγαινε για τον Ευγενή Αστό (ωραίο οξύμωρο το nickname αυτό), όσον αφορά την ειρωνεία. Αλλά, τουλάχιστον, το όνομά μου θα ήθελα να το βλέπω γραμμένο σωστά.
Επί της μεθοδολογίας, η έννοια της κοινωνικής τάξεως δεν έχει, μέχρι σήμερα, αποκτήσει κανένα πραγματικό, δηλαδή εμπειρικό, περιεχόμενο, παρά τις άοκνες υπερεκατονταετείς σχετικές προσπάθειες των κοινωνικών επιστημών. Η συχνότης της εμφανίσεώς της στον δημόσιο διάλογο είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιστημονικής της αξίας.
Επί της ουσίας, μια καλή αρχή για να αλλάξουν τα πράγματα είναι να αποκαθαρθεί ο δημόσιος διάλογος από εφθαρμένα επιχειρήματα. Ας τα συνταξιοδοτήσουμε, αφού τα έχουμε, πλέον, κατακουράσει. Συνεπώς πρέπει να απόσχουμε από την χρήση τους εμείς οι δημοσιολογούντες. Πράγμα δύσκολο, αφού η χρήση ετοίμων φράσεων και κλισέ είναι πολύ πιο άκοπη από την πρωτότυπη σκέψη. Ακόμα πιο δύσκολο, αν δημοσιολογούμε κατ’ επάγγελμα και πρέπει κάθε τόσο να βγαίνουμε και να γράφουμε κάτι, έστω και ανοησία, ώστε να μην μας ξεχάσουν οι αναγνώστες, οι ακροατές, οι τηλεθεατές ή οι ψηφοφόροι μας.
“Στην Βρετανία και την Γερμανία δεν υπάρχει οικογένεια της λεγόμενης άρχουσας τάξης που να μην είχε νεκρούς στους δύο μεγάλους Πολέμους.” ξέρετε σε περιόδους γενικής επιστράτευσης είναι πολύ πιο δύσκολο να πάρεις απαλλαγή. Εκτός αυτού υπήρχε πολύ μεγαλύτερη πόλωση από ότι σήμερα.
“Σπάνια η περιουσία τους καταλήγει ατόφια στα χέρια των κληρονόμων τους. Μεγάλο της μέρος, ενώ συνήθως αυτοί βρίσκονται ακόμη εν ζωή, διατίθεται σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες η σε ιδρύματα που φροντίζουν τους άτυχους αυτής της ζωής.”
-δηλαδή οι φοροαπαλλαγές δεν είναι αρκετό κίνητρο ,ναι για τα κακόμοιρα τα αραπάκια γίνονται όλα.
Κύριε Αδριανόπουλε, με το άρθρο σας αυτό με απογοητεύσατε,είστε εντελώς εκτός πραγματικότητας. Θα σας συμβούλευα να το συζητήσετε με άτομα που υπηρέτησαν στο στρατό πρόσφατα.
-Είναι τελείως λάθος να το θέτουμε ταξικά το θέμα. Προσωπικά είδα πολλά παιδιά φτωχών οικογενειών να βάζουν τους γονείς τους να παίρνουν τηλέφωνο στρατιωτικούς και βουλευτές για να παίρνουν άδειες και μεταθέσεις. Εκτός αυτού ,υπάρχουν και πλούσιοι που υπηρέτησαν ,με ανοικτό φύλλο πορείας με το κάνω θητεία από την Αγγλία με ό, τι βάζει ο νους σας.
Αφήστε λοιπόν τα περί έλλειψης κράτους. Το θέμα είναι το εξής: Αν η Ελλάδα είχε ανάγκη από ετοιμοπόλεμο στρατό ,θα είχε βρεθεί τρόπος και να υπηρετούν περισσότεροι και η εκπαίδευση κατά τη θητεία να είναι αυστηρότερη. Ο σημερινός στρατός εξυπηρετεί το σκοπό της συντήρησης των στρατιωτικών εγκαταστάσεων από δεωρεάν εργατικό δυναμικό ,να είναι φαινομενικά χαμηλή η ανεργία στους άντρες και να τα πιάνουν οι εθνικοί μας προμηθευτές.
Ετοίμαζα σεντόνι αλλά θα τα πω εν συντομία:
Πιστεύω πως ο “ναυάγιο” έχει κάποιο δίκιο. ο ΑΓΠ για να εγκαθιδρύσει το κράτος του “σοσιαλιστικού μετασχηματισμού” έπρεπε να ξεθεμελιώσει την πρότερη αξιακή κατάσταση, καλή ή κακή, υποκριτική ή μη, αδιάφορο. Η πρώτιστη του τακτική, εκτός από τα mimics τύπου “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” κλπ, προσεταιρίστηκε τα τότε έκπτωτα στρώματα της κοινωνίας στα οποία έδωσε το μήνυμα “δε χρειάζεται να δουλεύετε, να είστε σύννομοι και να προσπαθείτε να γίνετε καλύτεροι. Αυτά είναι κόλπα της δεξιάς με τα οποία σας ελέγχουν τόσα χρόνια. Αρκετά υποφέρατε, ο κόσμος σας ανήκει, φάτε, πιέστε και την Άρτα φοβερίστε, ας είναι καλά τα κορόιδα οι Ευρωπαίοι”. Φυσικά, οι λίγες σώφρονες φωνές έγιναν στόχος τρελών πυρών από τα μίσθαρνα ΜΜΕ. Στην αρχή τους ονόμαζαν “φασίστες”, “τσιράκια τις ολιγαρχίας” και δε συμμαζεύεται. Μετά το αλλάξαμε το τροπάριο επειδή οι νεοέλληνες ξυρίσαμε μούσια, μασχάλες και συμφύσεις και τότε άρχισε να τους αποκαλούν “ξενέρωτους”, και “τι να μας πούνε οι Ευρωπαίοι ρε, η Ακρόπολη, η Μύκονος… όταν εμείς… αυτοί… πάνω στα δέντρα… περπατούσαν με τα τέσσερα” και άλλα τέτοια.
Χρόνια μετά, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 90, η Ελληνική κοινωνία ξύπνησε από την κραιπάλη με ένα τρομερό χανγκόβερ. Και τώρα ανακαλύπτουν όλοι, σαν το μεθυσμένο οδηγό που έχει στουκάρει πάνω στον τοίχο και ξενερώνει απότομα, και τον σκουντάν οι δίπλα του “καταλαβαίνεις τι έκανες ρε φίλε;” Αυτό γίνεται.
Γιατί βέβαια, όταν επί 20 χρόνια είσαι σε αφασία και ξαφνικά εκεί, λίγο πριν και λίγο μετά από το 2000 καταλαβαίνεις ότι είσαι τελευταίος στο μαγαζί και βλέπεις να έρχεται ο λογαριασμός, τότε καλά ξεμπερδέματα.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στο δυτικό (και το ανατολικό) ημισφαίριο που να έχασε τέτοια ευκαιρία στην οποία βρέθηκε η Ελλάδα το 1981. Δε νομίζω να υπήρξε λαός τόσο ανώριμος και τόσο ηλίθιος. Και οι απαλλαγές είναι μια παρωνυχίδα μπροστά στο όλο σκηνικό που στήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια.
Και, υποψιάζομαι ότι αυτό θέλει να πει ο κος Ανδριανόπουλος. Και να πω και κάτι άλλο: Και αλλού υπάρχει ενδεχόμενα υποκρισία από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Από την άλλη όμως, έχει διαφορά να κατηγορούμε τους άλλους για υποκρισία για να δικαιολογήσουμε τη δική μας εξαχρείωση.
Ο κος Μαλούκος πραγματικά τα είπε όλα. Ταυτίζομαι απόλυτα.
Δεν νομίζω όμως ότι η προσπάθεια με κάθε μέσο να την κάνεις από το στρατό οφείλεται σε έκλυση των ηθών ή κάτι τέτοιο.
Αν ένας στους 4 δεν υπηρετεί ,2 στους 4 ψευτουπηρετούν και 1 στους 4 φορτώνεται αναγκαστικά όλη την αγγαροδουλειά.
Κακά τα ψέμματα η αγάπη για την πατρίδα δεν έχει καμία σχέση με το στρατό. Ποιος πάει με όρεξη να υπηρετήσει, ποιος θα πήγαινε αν η θητεία ήταν εθελοντική; Ακόμη και κάτι πορωμένοι που πάνε με ενθουσιασμό μετά τις πρώτες μέρες μουτζώνουν τους ευατούς τους.
Και αφού ο σκοπός του έφεδρου στρατού είναι αφενός η φύλαξη των συνόρων και αφετέρου η εκπαίδευση των πολιτών για την περίπτωση πολέμου και δεν επιτυγχάνεται ούτε το ένα αλλά ούτε και το άλλο ποιος ο λόγος να υπάρχει καν στρατιωτική θητεία για έφεδρους;
Απο άρθρο του Δ.Βερύκιου στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ της 1/4/06:
.Η Ελλάδα έχει απο τους μεγαλύτερους στρατούς στο ΝΑΤΟ σε σχέση με τον πληθυσμό της (135.000 άτομα).
.Η Ελλάδα δαπανά το μεγαλύτερο μέρος των αμυντικών της δαπανών σε δαπάνες γιά το προσωπικό της (76.2% !!),ποσοστό παράλογο όταν η Γερμανία δαπανά το 59.3%.Πούρο Ελληνικό Δημόσιο δηλαδή..
.Η πυραμίδα της ιεραρχίας είναι ανάποδη.Ψάχνουμε οπλίτη ανάμεσα στους στρατηγούς .
.Οι δαπάνες γιά τους εξοπλισμούς περιλαμβάνουν μόνο το 8% του συνόλου των αμυντικών δαπανών, όταν ο μ.ο των χωρών μελών του ΝΑΤΟ είναι 16.3% !!
Εάν ο Δ.Βερύκιος έγραψε κάτι ανακριβές τότε ευθύνομαι γιά τη μεταφορά του.
Και σαν μην έφταναν όλα αυτά προχωρήσαμε και στο θεσμό των Ε.Π.Υ, ώστε να στοιχίζουν τρείς (3) όσο ένα τάγμα εφέδρων (800)..
Επειδή είμαι απο αυτούς που αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει να διατηρεί στρατό ξηράς-αεροπορία ναυτικό έχουν επάνδρωση- σε τέτοιους αριθμούς που δεν μπορεί να είναι επαγγελματικός -αρκετούς Δημ.Υπαλλήλους έχουμε- πιστεύω ότι η αναδιοργάνωση της διασποράς των σχηματισμών-μονάδων π.χ έχετε μετρήσει πόσες είναι στο νομό Αττικής? με ταυτόχρονη αλλαγή του μοντέλου εκπαίδευσης-μετεκπαίδευσης θα λύσει πολλά προβλήματα.Και το Ισραήλ στούς εφέδρους βασίζεται.
Υπάρχει βούληση ?
Γιατί υπάρχει κανένας λόγος; Πλήρως ατυχής η σύγκριση με το Ισραήλ, μια χώρα σε διαρκή ετοιμότητα. Εσείς πήγατε ποτέ στη Ρόδο και νοιώσατε ότι κινδυνεύετε ή μήπως έχει κάνει ποτέ κουμπαρία κάποιος Ισραηλινός ηγέτης με άραβα;
ο στρατός οφείλει να είναι αμιγώς επαγγελματικός ,δε βρίσκω κανένα λόγο γιατί θα πρέπει να υποχρεώνουμε ανθρώπους να υπηρετήσουν παρά τη θέλησή τους όταν τόσοι άνεργοι περιμένουν να πάνε στο στρατό. Επίσης δε νομίζω ότι είναι πρέπων να καθαρίζω εγώ το δίσκο που έφαγε ένας δημόσιος υπάλληλος, να κάνω τη δουλειά γραφείου για την οποία πληρώνεται ένας αξιωματικός αλλά και απλοί πολίτες να δολοφονούνται στον Έβρο (ΔΕΑ Σούρας) την ίδια ώρα που κάποιοι καραβανάδες κάνουν τεμενάδες για να να πάνε στο Αφγανιστάν ή στο ΓΕΣ.
Η σύγκριση με το Ισραήλ έχει να κάνει με την επί της ουσίας εκπαίδευση των εφέδρων.Αν σας ενοχλεί βάλτε Ελβετία.
Εχοντας υπηρετήσει 22 μήνες την περίοδο 1981-1983,έχτιζα,έβαφα,έσκαβα…και μέσα σε όλα έκανα και 3 βολές .
Το ζήτημα είναι μπορούμε-αντέχουμε να πληρώνουμε αμιγώς επαγγελματικό στρατό?
Οσο γιά το εάν μπορούμε να υποχρεώσουμε ανθρώπους να υπηρετήσουν,μπορούμε με τη λογική που όλοι πρέπει να πληρώσουν εφορία,ΦΠΑ κλπ.
Το Ναυάγιο εντόπισε μια παθογένεια σύμφητη της κοινωνίας μας. Είναι σίγουρο πως μετά τη Χούντα ο τρόπος που οι Ελληνες βλεπουμε το στρατο άλλαξε αρδην.
Δε θα ρίξω και αυτό το φταίξιμο στο πρώτο ΠΑΣΟΚ όπως ο Γρηγόρης Μαλούκος. Μάλλον, θα πρεπει να αναγνωρίσουμε μιαν αναγκη στα παιδια της γενιας του ’40 και του Εμφυλίου (η γενια του Πολυτεχνειου, που λεμε) για πληρη αποστρατιωτικοποιηση της πολιτικης και κοινωνικης ζωης.
Αυτη επετευχθη, μπηκαμε και στην ΕΟΚ, οποτε οι Τουρκοι εμοιαζαν (και είναι) λιγότερο απειλητικοι και για την επάνδρωση του στρατου βρεθηκαν να φωνάζουν μόνο καποιοι (αναξιοπιστοι εκ θέσεως, πλέον) υψηλοβαθμοι στρατιωτικοι και οι νεοφασιστες.
Η αλήθεια είναι πως η Ελλαδα δεν μπορεί να έχει αξιομαχο πληθυσμο και εαν δεν επαναπροσδιορίσει τη συνολικη στρατηγικη της θα συνεχίσουμε να αναλωνώμαστε σε περιπτωσιολογίες που μονο για την αυτοκολακεια της μη-αρχουσας τάξης χρησιμευουν…
ΥΓ: Χαιρομα που δε διαβασα ουτε μια κουβεντα για “εθνικα ιδεώδη” και άλλες γενικοτητες…
Δυστυχώς πρόσφατα γκάλοπ το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια φέρνουν στις πρώτες θέσεις.
Συμφωνω απολυτα με το αρθρο και απογοητευτηκα για ακομα μια φορα διαβαζοντας καποια απο τα σχολια.
Και στην Ελλαδα η αρχουσα ταξη του 30-40-50 ειχε μελη της στον στρατο. Ηταν συχνο φαινομενο μια οικογενεια με οικονομικο και κοινωνικο status να εχει μελος της αξιωματικο των ενοπλων δυναμεων.
Προσφατα μαλιστα με εκπληξη διαβασα για τον αποθανοντα πατερα του βουλευτη Θ.Παγκαλου ο οποιος ειχε το βαθμο του Αντιπτεραρχου με πολεμικη δραση ως πιλοτος καταδιωκτικου στις συμμαχικες επιχειρησεις στη Β.Αφρικη.
Οσο αφορα το στρατο, πιστευω οτι θα πρεπει να ειναι υποχρεωτικος στα 18 και με προοπτικη 6μηνης θητειας. Ας σταματησουμε επιτελους το τροπαριο τι εκανε το Ισραηλ η τι εκανε η Ελβετια. Καθε χωρα εχει τις ιδιαιτερες αναγκες τις και θα πρεπει να τις αντιμετωπισει με τον βελτιστο τροπο. Τον στρατο τον τρωει η δημοσιουπαλληλικη νοοτροπια και οχι ο θεσμος της θητειας.
Το βύσμα είναι αυτό που συντηρεί ακόμα το θεσμό της υποχρεωτικής θητείας στην Ελλάδα. Αν δεν υπήρχε αυτό, τότε οι προνομιούχοι θα έβρισκαν άλλους τρόπους να μην υπηρετούν, τρόπους πιο εμφανείς απ’ την ψευτο-θητεία και άρα πιο εξοργιστικούς για όσους αναγκάζονται να λιώνουν στο σκόπινγκ, το γόπινγκ και το πευκοβελόνιγκ επί 12μηνο. Οι αντιδράσεις που τώρα ναρκώνονται με ενέσεις ρουσφετιών, θα εξανάγκαζαν τους πολιτικούς να καταργήσουν την υποχρεωτική θητεία για πάντα.
Το αποτέλεσμα της επαγγελματοποίησης?
Είναι γνωστό στους στρατιωτικούς και οικονομικούς κύκλους ότι οι επαγγελματικοί στρατοί έχουν πολύ μεγαλύτερο λόγο απόδοσης/κόστους απ’ τους στρατούς κληρωτών. Με άλλα λόγια η πλήρης επαγγελματοποίηση του ελληνικού στρατού και πιο ισχυρό θα τον έκανε και θα μείωνε το βάρος στην οικονομία.